Bij bijna elke motivatietraining komt de vraag of stelling wel
een keer aan de orde: “je staat nu als toeschouwer aan de zijlijn langs het
veld, maar zou je niet veel liever op het speelveld staan?” Als goed deelnemer
van de training hoor je nu een volmondig “ja” te geven.
Hoezo? Waarom zou iedereen altijd op het veld moeten willen
staan? Daar heeft lang niet iedereen altijd zin in en is ook lang niet altijd
nuttig. Het kan soms veel interessanter zijn om niet op het veld te staan, maar
te aanschouwen wat er allemaal gebeurt. En je te verbazen. Over de spelers of
diegenen die daarvoor door willen gaan.
Wat dat betreft is toeschouwen vaak veel leerzamer dan op
het veld staan. Het is de ultieme vorm van helikopter view. Gewoon kijken wat
er gebeurt en welke positie de spelers (willen) innemen. Wie is er spits of wil
dit zijn, wie is aanvoerder in naam en wie in werkelijkheid (vaak niet dezelfde
persoon!), wie is er keeper en wie reserve. Ook interessant: wat is de invloed
van de trainer en wie luistert er wel en wie niet. Alles bij elkaar levert het
een duidelijk beeld van hoe de informele organisatie op het veld in elkaar steekt.
Wie de haantjes zijn, wie de beïnvloeders zijn en wie de meelopers. Kortom, wat
de pikorde is.
Binnen een organisatie werkt dit hetzelfde. Vandaar
dat ik als consultant ook niet altijd op het veld wil staan. Ik wil weten hoe
de informele organisatie is, zodat ik weet wanneer en wie ik moet wisselen. In
een verandertraject of reorganisatie is dit een doorlopend proces. Vanwege de
veranderingen verandert het spel en de samenstelling van de spelers
voortdurend. Welke invloed dit heeft is als speler niet te overzien. Dit kan
alleen op afstand. Als toeschouwer. In een skybox.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten